Murathan Özbek - İn

Murathan Özbek "in" adlı fotoğraf sergisiyle 2012 yılını unutulmaz bir yıl olarak zihnimize kazıdı. Serginin afişinden tanıtım filmine kadar her şey en ince ayrıntısına kadar düşünülmüş ve kurgulanmış. Zaten ilk fotoğraftan son fotoğrafa kadar geçen süreyi ömürden düşmeliler bence. Murathan Özbek parmaklarının arasından dahi sızdırmadığı hayallerine sahip çıkan bir sanatçı.

İn'i yerinde görmelisiniz. Fotoğrafların her biri kendi başına bir sergi niteliğinde. İlk bakışta biraz büyük geliyor insanın gözüne ama sonra tartıyorsunuz ve bakıyorsunuz ki boyutları: düş x düş. Üstelik fotoğrafların ölümsüzlüğünü üstlenen insanlar fotoğrafın öyküsünü paylaşıyormuş. Sırf bu ayrıntı bile sergiyi benim için ulaşılmaz bir yüksekliğe koyuyor. 

Fotoğraflara konan adlar yaşanmışlık kokuyor:

Ben gezi sırama göre notlar aldım ve dilim tutulduğu için Murathan'a o soruları soramadım.

1. Büyük Albüm - Taşıyamadığım [o soru: ilk düşen kimdi geçmişten?]
2. Beraber - Yaşayamadığım [o soru: sahi, çocukluğun bıraksa gider misin?]
3. Boşa Kürek - Sona Eremediğim [o soru: zaman dolduğunda yerimiz hazır mı -orada?-]
4. Dürtü - Söz Geçiremediğim [o soru: gömdün diyelim, ya ölmezse? süpürgene bindin diyelim, ya gitmezse?]
5. Dünya - Arınamadığım [o soru: senin yıkandıkların o'nu ıslatır mı? şemsiye gerçekte kimde kaldı?]
6. Koza - Çıkmak İstemediğim [o soru: büyüdüğünde sıyrılamadığın şey sadece kabuğun mu? melekliğin o kadar beyaz mı hâlâ?]
7. Ben mi? Anlayamadığım [o soru: şimdi güzel güzel gömsünler mi seni?]
8. Bile Bile - Aldırmadığım [o soru: o'na giderken başkasını öldürüyorsun, hızlı mı gitmelisin?]
9. Doğru Adam - Buluşamadığım [o soru: sen birine huzurla uyandığında başkaları hayatından -uykuyu- çıkarıyor mu?]
10. Duvar Ustası - Yıkamadığım [o soru: Atay diyor ki: "iyi şeyler birdenbire olur bu kadar bekletmez insanı." duvarlar kötü mü ki yavaşça örüyor dünyayı?]
11. Oyun - Dönemediğim [o soru: kadım bazen unutuyor büyüdüğünü arada saçlarından çekmeli miyim?]  
12. Başkası - Ele Veremediğim [o soru: kimsin sen düşümde dolaşan?]

"Ben mi? Anlayamadığım" önünde uzun uzun konuştuk. O ara ölüm geldi aklıma ama Murathan'ın ölü halini düşünemedim. Çünkü o asla ölmeyeceğini o gün orada kanıtladı bize, bana. O belki ölümden korkuyor ama ölümün ondan korktuğuna eminim. 

Ben sorularımla öldüm orada. Cevapları duyacak kadar ömrüm kalmadı. "İn" hepimizin! Ne mutlu, ne âlâ!

mirfanK'12

Yasımda Aşk Başkadır!

Ne yazık ki;
Bağlıyorum hayallerimi martıların kanatlarına
Ve
Göçüyorlar yüreğimden sıcak yerlere / Başka hayatlar peşine.


...

"Gerçekten" yanlış anladın beni.
Ben gerçekleri beğenmeyip kurmadım o hayalleri. Hayal ya, belki hayat olur diye çırpındım sadece. Ve dediğin gibi çırpındığımla kaldım, dememiş miydin yoksa?

D ü ş

Dediysem de abartma o kadar. Yani doğanın bir kanunu var, gözümden ötesi yok. 

...

Belki de `plan` çatısı altında gerçekleştirilmeliydi her şey. Evet, o ciddiyette ve o samimiyetsizlikte yapılmalıydı hayaller. Ama beceremedik ve suçlayacak kimseyi de bulamadık bundandır ki susuyoruz bize hesap soran hayallerimiz karşısında. Düşsel bir avuntunun peşinden gidiyoruz her bulduğumuz fırsatta ve bu avuntularımızı gerçeğe yoğurmaya çalışıyoruz. Yani sürekli bir çaba söz konusu.

Yabancısın bu kelimelere!

Yerin dibindeyken gerçekleştirdiğimiz hayal kuruntuları başarılı oluyor gerçekten. Kuruntu dediysem de abartma o kadar. Kur! Bunu emir olarak başar bir kere, ölmezsin / eline diline yapışmaz.

...

Gerçeği giyindiğinde yakasını bırakma şunun.
O gece yatarken
S o y u n u y o r !

...

İşte yüreğinden beynine kurduğun köprüde yürüttüğün hayallerin şimdi bir martının kanadında sallana sallana daha sıcak yüreklere göç ediyor. Saçlarından esen rüzgar martıları cesaretlendiriyor ve onlar kalabalıkken senden daha kabadayı olabiliyorlar.

Gökyüzünden bir şeyler devşirmenin peşinde olma.

H a y a l l e r  u ç u y o r  s e n  n e y i n  p e ş i n d e s i n !

...

Bir sessizlikte isyankar olmuş bir aşığı dinledik. Hayallerini geri sararken kan revan içinde olan elleriyle çocuklara güneşi gösteren bir aşık. "Hayal" demiş, ama ömrünü bir "l" harfini "t" harfine çevirmeye adamış. Ve daha gereksiz birsürü bilgi.

Umursamazlıkta son noktayı geçince buldum onu, öyle ötelemişlerdi.

...

O kadar çok ağladım ki yüreğime
Yaslanmış her yerim sevgilim / Dolaşma fazla
Thanatos* olursun!





*Yunan mitolojisinde ölümü temsil eden Tanrı.

mirfanK'11

Tuhaf Alışkanlıklar'ımız Çıktı!

“Hangimiz normaliz, hangimiz tuhaf? Neye göre, kime göre? –Gülmeyin. Peki ya insanlık gerçekten de “bütünüyle kuşkuda”ysa? Hayat denen oyuna devam ediyoruz, devam ederken birbirimizi ne kadar tanıyoruz dersiniz? Bir insan bir insanı ne kadar, nereye kadar keşfedebilir? İşte bu kitapta anlatılan her şey, belki de “Beni hiç tanımıyorsun!” alt başlığımızı destekliyor. Türkiye’den 126 yazarın bir araya gelip oluşturduğu, yazar Kadir Aydemir’in projelendirdiği “Tuhaf Alışkanlıklar Kitabı”nı okurken birbirinden ilginç insanların en bilinmedik huylarını öğreneceksiniz. 126 kişilik dev yazar kadromuzda Cem Özer, Ece Gürsel, Bihter Dinçel, Elif Ezgi Uzmansel, Ahu Akkaya, Ece Dorsay, Ece Pirim, Nilay Örnek, Arya Su Altıoklar, Tolga Akyıldız, Ferhat Uludere, Göksel Bekmezci ve Onur Behramoğlu gibi değişik dünyalardan, farklı meslek gruplarından pek çok sanatçı, yazar, şair, gazeteci, komedyen, karikatürist, avukat ve doktorun yanında öğrenciler, ev hanımları, anneler- babalar, oyuncular, mühendisler, işsizler, yapayalnız insanlar ve âşıklar da var. 126 kişinin gariplikleriyle de bitmiyor kitap, “Tuhaf Alışkanlıklar Kitabı”nda dünyanın en ünlü isimlerinin takıntıları nelermiş onları da öğreneceksiniz.

 

O güzel şiirinde “Sakın şaşırma!” demişti hani Orhan Veli…

 

Gerçekten de tüm bunlara hazır mısınız?

 

Bu kitap elinizden düşmeyecek ve burada anlatılanlar rüyalarınıza bile girecek…

 

Bakın, iyi düşünün… Sayfalarda yazılanları okuduktan sonra bizden sakın nefret etmeyin!

 

Şaka bir yana, dilden dile anlatılacak çok keyifli bir yolculuk sizi bekliyor. İyi okumalar!”

 

126 yazarlı Tuhaf Alışkanlıklar adlı kitabımız bugün itibariyle dağıtıma başladı. Kitapçınızdan ısrarla isteyiniz, işte yazarlarımız:

 

 

13 │ Hangimiz Normal ki? / Kadir Aydemir

15 │ Hunili Dünya / Begüm Akıncı

17 │ Hangisi Tuhaf Hangisi Olağan? / Adil İzci

19 │ Atın İntikamı / Ahmet Akdeniz

21 │ Girintileri Çıkıntıları Saymak / Ahu Akkaya

23 │ Patlıcanı Kıçından Isırmak / Ali Ünal

25 │ Serçeparmak / Alper Akdeniz

27 │ Altı / Alper Kaya

29 │ Ayağa Takılan / Altan Alkan

31 │ Buğuya Yazmak / Ardagül Yıldız

33 │ “Tek” Olsun Benim Olsun! / Arhan Ertan

35 │ Suçlu Oje / Arya Su Altıoklar

37 │ Kıvırgan / Asmin Singez

38 │ Tayt ve Sele / Aydan Çelik

41 │ Sihirbaz Hayaller / Aydan Öksüz

43 │ Diş İpi Kıvamında / Aydın İleri

45 │ Bıdık / Aysun Aktaş

47 │ Üç Kere Yıkanmazsam Eğer / Ayşegül Erdoğan

49 │ Geç Kalmak Değil Niye Geç Kaldığın Tuhaftır / Ayşegül Tabak

51 │ Kare Kare Yollar Taştan, Sen Çıkardın Beni Baştan / Banu Özkan Tozluyurt

52 │ Tuhaf Olan “Can”dır / Başak Yener

54 │ Deligasyon / Begüm Akıncı

56 │ Bir Tanrı’yı Bir de Beni Sakın Unutma / Begüm Seyrek

58 │ Batılın Ahını Aldım / Bengü Türköz

60 │ İplik Toplayıcı / Betül Dursun

62 │ Haftu Zıya-Antifaşist Çekmece / Betül Kanbolat

64 │ Bünyemin Adaleti / Bihter Dinçel

66 │ Ver O Çorabı Bize Evlat! / Bilge Hakan

68 │ Bir Alışveriş Bir Değiş / Birsen G. Tarhan

69 │ Sıraya Dizmek / Bozkurt K. Yılmaz

71 │ Tuval Duvarlar / Burçe Gürsel

73 │ A(lı)şığım / Cem Özer

75 │ Kutu / Cenk Burduroğlu

77 │ Siz Su’sar mısınız? / Ceren Akıllıoğlu

79 │ Saç Kurutma Makinesiyle Gönül Bağım / Çiğdem Eren Kiziroğlu

81 │ “Yırt At” Deme Bana! / Deniz Batu Ebinç

83 │ “Damak Zevki” Diye Yazılır “Tuhaf Tatlar” Diye Okunur / Dilara Mete

85 │ Ağzınıza Mukayyet Olun! / Dilek Neşe Açıker

86 │ Elinde Makas Varsa… / Dilvin Yücebarlas

88 │ Alışkanlık mı Kafa Ütüleme mi / Ebru Ergünay

90 │ Kamuko Netsret, Kamşunok Netsret / Ece Dorsay

92 │ Zemin Kaygansa Deodorantsız Çıkmam Abi! / Ece Göktay

94 │ Milimetrik Hiza / Ece Gürsel

96 │ Korku Yok! / Ece Pirim

98 │ Bir Battaniye, Bir Ayıcık, Bir Ayşe Bebek / Elif Ebru Batı Wibrew

100 │ Telekinezi Üstadı Olsaydım…/ Elif Ezgi Uzmansel

102 │ Fısfıs-ı Ahmer Cemiyeti Kurucusu Ben Zihni Sinir Adam / Erkut Tokman

104 │ Benim Değil, Yanlışlıkla Dökülenin Başarısıdır! / Esra Karaosmanoğlu

106 │ Mesleki Hayaller ya da Hayali Meslekler / Esra Tanrıbilir

108 │ Bir Tabela Sevdalısının İtirafı / Ezgi Atabilen

110 │ Tenis Topu ve Ayak Parmaklarım / Fatih Danacı

110 │ Keçileri Saymak / Feray Demiray

114 │ Asansör / Ferhat Kınacı

116 │ Bira Kapağında Bedava Aramak / Ferhat Uludere

118 │ Sayılar / Filiz Çapar Şahin

120 │ Takıntılar Gecenin Kör Karanlığında Hortlar! / Funda Bilgili

122 │ Atem “Totem” Ben Seni! / Gamze Bal

123 │ Çeyizdeki Küçük Yastık / Gizem Kara

125 │ Ben ve Ayakkabı Bağcıklarım! / Gökhan Altınordu

127 │ Misafire Ne Zaman Gideceğini Sormak / Göksel Bekmezci

129 │ Semi-Klostrofobik / Gözde Aktürk

131 │ Kadınlar ve Yüksek Topuklar / Gülay Özdemir

133 │ Biyolojik Saat / Gülsel Ceren Güneş

134 │ Tatlı Merak / Günsu Yiğitcan

136 │ Koş, Hep Koş! / Hakan Tağmaç

138 │ Çantanın İçindeki Çanta / İlknur Bektaş

140 │ Güne Aynı Şeyleri Yaparak Başlamak / İmge Tan

142 │ Deprem Dede / İrfan Kurudirek

144 │ Ayakkabı Bağcıkları Benim Dilimi Çözer / İsmail Sertaç Yılmaz

146 │ Tuvalet Oyuncusu / Julide Didem Yağbasan

148 │ Çaya Yağ Katmak / Kadir Aydemir

150 │ “Tuvaletin” Bendeki Kısa Tarihi / Kağan Konçak

151 │ Çalınmış Uykum O Çorabın İçinde / Mehmet Özen

153 │ Elim Tende / Meltem Özbey

155 │ Sizi Soyabilir miyim Acaba? / Merve Küçüksarp

157 │ Kıpır Kıpır / Mine Kasman

158 │ Ne “Tuhaf” Yersin İlahi Tuhafiye / Murad Çobanoğlu

160 │ Bardak Tabağı Kuru Olur / Murat Girgin

161 │ Gözlük Gözüme Gözlük Gözüme… / Mustafa Atapay

162 │ Takılma! Zaman Her Şeyin İlacı… / Mutlu Hesapçı

164 │ Yok Artık Lebron James! / Müge Sandıkçıoğlu

166 │ Vampir / Nehir Yılmaz

168 │ Siz Hiç Kendinize Hediye Paketi Yaptırdınız mı? / Nilay Örnek

171 │ Sayılar / Nilgün Üren

173 │ Balon Adam / Onur Akbudak

175 │ Tuhaf Mavi Bir Kuş / Onur Behramoğlu

177 │ Çift Sayılar / Orhan Bahtiyar

179 │ Sevilmeyeni Sevmek / Ömer Fikret Şen

181 │ Alışkan Tuhaflıklarım / Ömer Harmankaya

183 │ Kahve İçme, Kararırsın! / Ömür Kurt

185 │ Koleksiyoner / Özge Aslan

187 │ Beni Her Yerde Tanırsınız / Özgür Özkü

189 │ Yazan Ayak Parmakları / Öznur Altıntaş

191 │ Bir Tuhaf Yazmak / Pelin Özer

193 │ Muck!.. / Pınar Gözpınar

195 │ Diyetteyim / Pınar Karadede

197 │ Aranan Poşet Hırsızı / Püren Ödemiş

199 │ Panda Olmuşum Haberim Yok / Rayka Nayır Güven

201 │ Gazete Çöplüğü / Reyhan Ordulu

203 │ Gereksiz Meşguliyet / Seda Yiğitcan

205 │ Bu Kız Deli Olacak! / Sedef Özkan

207 │ Yan Yana / Sefa Tunç

209 │ Yaralı Dudakların Hikâyesi / Selen Serdaroğlu

211 │ Şeytanla Pazarlık / Selgin GB

213 │ Ne Okuyorsunuz? / Serdar Tütün

215 │ “Kızım, Ayakkabılarını Bağla, Düşersin Sonra” / Sevde Kaldıroğlu

217 │ Sarı Hapishanem ve Limon / Sevgi Karaca

219 │ Plakalara Takılan Hayatlar / Sibel Bahçetepe

221 │ Üzüm Sirkesi / Sinem Koyun Muştu

223 │ Okurun Mimik Performansı / Suavi Kemal Yazgıç

225 │ Kura’nın Adaleti / Sultan Komut

227 │ Sümük / Şahin Özbay

229 │ (K.K.K.K.K.) / Şenay Tanrıvermiş

231 │ Vat İz Metriks Ulan! / Tevfik Giray Tayyar

233 │ Gidememenin Tuhaf Hafifliği / Tolga Akyıldız

235 │ Ahtapotlar! / Tuğçe Kılıç

237 │ Bir Oğlak’ın Suyla İmtihanı / Tunca Çaylant

239 │ Takınç / Tülin Dursun

241 │ Çizgi Romanla Uçmak, Konmak / Ümit Kireççi

243 │ Nasıl Yani? / Vadi Çiçekli

245 │ Nişasta Kafası! / Yaren Aygen Demir

247 │ Peçetem Olmadan Asla / Yeşim Ağaoğlu

249 │ İsimlerle Zamanda Yolculuk / Yeşim Gökmen

251 │ Sekbançat Falı / Yeşim Simla Resmor

253 │ Para Para Para / Zeynep Sarsılmaz

255 │ Bugün Ne Giysem? / Zeynep Sipahi

257 │ Ertelenmiş Ceza / Zeynep Tüzün

259 │ Tarihi Alışkanlıklar ve Takıntılar Tutanağı / Güncem Topçu Güzel

Uzun Hikâye

Uzun Hikaye 2012

Önsöz: Film hakkında detaylı bilgi içerir.

"Mutluluklar hep trenle başlar"

Film Mustafa Kutlu'nun "Uzun Hikâye" adlı kitabından uyarlama, senaristliğini ise Yiğit Güralp üstlenmiş. Kitabı okumadım fakat film araştırdığım kadarıyla "kitabı daha iyi" yorumundan uzak kalmış, bu bence Osman Sınav'ın başarısını gösterir. Şu yaşadığımız kalabalık, kirli ve samimiyetten uzak günümüz dünyasından 2 saatliğine de olsa kaçmayı başardık. Yazı yazmayla haşir neşir olduğum için dikkatimi ilk çeken Remington daktilo oldu. Muhtemelen 1946 öncesi üretilen, el yapımı bu daktiloya Ali'nin ilgisi bana lise yıllarımda sürekli okul yolunda rastladığım kitap büfesinde şapkalı amcayı hatırlattı. Tuğçe Kazaz'ı en son Kampüsistan dizisinde izlemiştim, filmdeki performansını beğendim. Hikâye'ye bütün olarak baktığımda Tuğçe Kazaz en doğru seçimlerden birisi olmuş.

Filmin müzikleri Ulaş Özdemir'e ait. Filmin arından akılda kalan nadir şeylerden birisi müzikler. O yüzden film müziklerini edinmekte fayda var.

Sapanca benim için çok özel bir yere sahip. Daha önce The Bucket List filmini izleyenler bilir, Sapanca'ya gitmek genelde ölmeden önce yapılması gereken işler listesinde ilk sıralarda yer alır. Doğançay Tren İstasyonu'da Sapanca'da yer alıyor.

Yeşillikler içerisindeki bu istasyon birçok görsel projeye ev sahipliği yapmış. Fransız bir ressam ülkemizi dolaşırken bu istasyona vurulup bir süre Doğançay'da yaşamış hatta. Böylesi güzelliğe sahip bir yer filmde daha güzel aktarılmış, Doğançay durağında epey kaldım. Bulgaryalı Ali'nin oğluna annesini kaçırışını anlatırken bu sahneyi destekleyen ses düzenlemeleri çok başarılıydı. Ancak iki sahnenin birleşiminden ortaya çıkacak anlatımı tek bir sahnede yakalayabildim. Melodika usta işi çıkarmış.

Zamanının "düz" adamlarının ilk örneğini harika oyunculuğuyla Cihat Tamer yansıttı. Siyasi görüşlerin fazlasıyla önemli olduğu, teftişe gelen insanların "devlet" sayıldığı, "hak-eşitlik-adalet" sözcüklerinin belli bir görüşü temsil ettiğine inanılan o dönemleri Hamit Sami Çınar Okulu'nda gördük. Beğenmediği insanların verdiği akıllarla sırtı sıvazlanan, bu hamlelerle bir yere gelen ve bunu gurur sayan idarecilerin ta o dönemden geldiğini tekrar tekrar gördük. 

İnsanlara yardım, samimiyet, "tanımadığın insana güvenmek" kısacası özlediğim tüm duyguları bir merhaba'da buldum.

Gözyaşlarımı tutamadığım ilk sahne "bayram" sahnesiydi. Yokluk ve yoksulluk vurgusu bu kadar mı güzel anlatılırdı? Gelecek için yapılan fedakarlıklar, sevdiğinin dudaklarından dökülen her sözü yerine getirmek için hazır bekleyen bir adam, "her şey eskiyebilir, sen eskime"* diyecek kadar sevdiğine sahip çıkan bir kadın, onların bu yüce aşklarının gölgesinde büyüyen bir çocuk. Yıllarca aynı ayakkabıyı giyen ve yırtıldığı için kendi imkanlarıyla tamir etmeye çalışan kadının fedakarlığı günümüze kadar gelemedi değil mi? Hangi tren istasyonunda kaldı? [*replik senarist Yiğit Güralp'e aittir.]

Bayram kavramının "her gün" olmadığını görüp eskiye döndüm tekrar. -Yeni şeylerin- bayramdan bayrama yapıldığı zamanları hatırlarım ben de hayal meyal. Cebinde parası olmadığı halde sadece sevdiği kadın mutlu olsun diye hiç tanımadığı bir esnaftan veresiye manto ve ayakkabı alan adamla, doğmamış çocuğunun geleceği için ağlayarak sarıldığı mantosundan ve ayakkabılarından vazgeçen kadınların olduğu yıllar ne çabuk tükendiler? O insanların yaşadığı hayal kırıklığını "yeninin hevesi kursağında kalan" insanlar anlar.

En önemlisi tükenen yıllarda kaldı "hak ve eşitliği savunmak için" doğmamış çocuklarından vazgeçen insanlar.

Filmin başlarında "saka kuşu" ve "küpe çiçeği" istedi kadın. Saka Kuşu Orhan Veli'den mirastır bana. [güzel kız; sen küçüklüğümde / bahçemizdeki erik ağacının / en yüksek dalına kurduğum / öksenin üstünde dolaşan / saka kuşu kadar / sevimli değilsin.] Şiiri seviyorsanız eğer Küpe Çiçeği'ni (Fuşya) Lale Müldür bırakır avucunuza: seni bekletmektense / oraya taze bir yaprak / koyarım daha iyi. Zihnimde bu kadar şey dolaşırken birisi tuz ekti gözlerime.

Rakı vardı bir yerde, bir de "ah bu gönül şarkıları" çaldı.

Hepsi o kadar.

O yıllarda kitaba, okumaya verilen önem -dinlediğim kadarıyla- iyi yansıtılmış. Yine okumaya verilen önemin yanında "okuduğun kişi ile" etiketlenme de öyle. Suç ve Ceza okuyorsan eğer başın dertte. Peh! İnsanlar çabucak yaftalanmış; camiye gidiyorsa muhafazakâr, eşitlikten bahsediyorsa sosyalist olmuş ve bu uğurda acı çekmiş. 

Arkadaş için fedakarlık, baba-oğul hesaplaşması, evladı her şeyden kutsal kılma gibi "içimizde bir yerde çürüttüğümüz" birçok duygunun pencerelerini açtık. Daha doğrusu açmamız öğütlendi. "Uzun Hikâye" filminde insan hayatının en ucuz zamanları en güzel şekilde ifade edildi bence.

Zafer Algöz, Altan Erkekli, Mahir Günşıray, Mustafa Alabora, Mustafa Üstündağ, Damla Sönmez, Güven Kıraç, Cengiz Bozkurt, Osman Alkaş, Batuhan Karacakaya, Şener Kökkaya, Sait Genay, İsmail Hakkı, Bora Koçak, Ferdi Kurtuldu, Melih Çardak, Taner Ölmez, Elif Atakan, Başak Kasacı, Meriç Benlioğlu ve Ushan Çakır'a harikulade oyunculuklarından ötürü teşekkür ediyorum.

Favori sahnem:

Bulgaryalı Ali: Sevenleri hiçbir kuvvet ayıramaz.

Mustafa (Oğlu): Ölüm bile mi?

Bulgaryalı Ali: (Ölen eşinin resmine bakıp) ölüm bile...

Filmde her şey bittiği yerde başlıyor tekrar ve bir baba var filmde gözlerinde "mutluluğu görememenin" hüznü ve oğlunun mutluluğunun tebessümü var.

"Uzun Hikâye" yaktı. [9/10]

*gül yaprağı sahnesini abartılı buldum.

*bir sahnede kar yağışı çok amatörce sergilendi.

*kilitli günlükler o yıllarda o kadar detaylı mıydı?

Tebrikler!

mirfanK'12

Fırtına

Fırtına gibidir aşk; öncesi ve sonrası suskunluktur, asil bir yalnızlığın suskunluğu. İki suskunluk arası mutlu olabiliyorsanız ne âlâ!

            İlişkiye uymayı başaramıyorsa insan ve karşındakine verdiği sözleri tutamayacak kadar cesaretsiz ve korkak ise; şarkılara verdiği sözleri tutmalı. Bu büyük fırtınayı başlatan da dindiren de aynı kişiyse işte buna aşk diyoruz. “Şiirler üşüştü mü aklına” der Orhan Fırat; öyle bir yangın yeridir aslında bu fırtına. Bazı zaman olur başlatan kişi bile dindiremez. Aşk kalpten çıkmıştır çoktan.

            Fırtınadan önce berrak olur gökyüzü. Yıldızlar seçilir, hatta bazıları şahit tutulur çoğu sevdaya. Kayan yıldızlara bağlanır aşk dilekleri. Fakat nedendir bilinmez fırtınadan sonra görünmez o yıldızlar ve aşkta kutsal kılınan yıldızlar günah keçisi olur birden bire. Lanetler yağdırılır, eğilen başlar dikilmez bir daha o gökyüzüne. Sonra durulur tabiat; yıldızlar görünmeye, kaymaya devam eder. İnsanlar inanmaya, dilek tutmaya kaldıkları yerden devam ederler. Evet, insanlar göz göre göre fırtınanın sessizliğinde yine yıldızlara inanmaya devam edecekler. Rüzgârlar topluca eyleme geçerler baş kaldırır gibi. İnsanı yatağında döver gibi. Ama insan bazen en güçlü fırtınalardan bile sakınabilir bazı şeyleri. Eğer gemiler yakıldıysa ve insan “kendine rağmen” ellerini duaya –fırtına- için açtıysa sakınabileceği her şey “piç” olmuş demektir. Böyle bir zamanda vurdu fırtına.

            Siz o fırtınayla onun içine bir güneş bırakmışsınızdır. En karanlık günlerde önünü yine “sizin güneşinizle” görecektir.   

“Ve bilmelisiniz ki 

sizin 
dualarınızla 
başlayan 
fırtına 
sizi 
paramparça 
ederken 
kadının 
sadece 
saçlarını 
uçuşturur…”

mirfanK'12 - Karton Külleri

Murathan Özbek - İn

[...] bir tüneldeyim; yıllardır mahkûmu olduğum "görünen ben" hapishanesinden kaçıyorum bir süreliğine daha. başka tıkırtılar da duyuyorum. tüneli ben kazmadım; kazılmıştı çoktan. ben sadece indim.

Açılış: 2 Kasım 2012 Cuma @ The Hall Beyoğlu - 20:30

Sergi: 3 Kasım 2012 - 2 Ocak 2013 @ Gama Gallery Beyoğlu

Çiçek

çiçek

            Biliyorum bazı fikirleri eyleme dönüştürebilmek için birkaç gece uykusuz kalmak gerekiyor. Şimdi sana tekrardan ‘sadakat’ masalını anlatmak isterdim ama sol elimin yüzük parmağından vücuduma dolan sensizlikten sonra kelimelerim pek sığ. Bazen adımı söylemekte zorlanıyorum. Benliğimden bu denli uzak oluşum gerçek, doğru tanımıyla bir kayıp olmalı. İşlerimi, düşlerimi ve sözlerimi sana göre düzenlediğim için oldukça fakirim son zamanlarda. Ruhumun yaraları her tedaviyi reddettiği için her tökezlediğimde sana sövüyorum. Sanırım ben ilk olarak dizlerimin bağını yitirdim. O gün bu gündür güçlü adım atmaktan acizim. Belki de aynı yöne adım atamıyor oluşumuz beni bu kadar güçsüz kılıyor. Şimdi yanımda olsan mesela, aynı yöne sol adımlarımızla başlasak hatta yolumuza çıkan basamaklar bile bozamasa ritmimizi aynı olmaz ki; sen yanım değilsin artık. Bu ve bu yoğunluktaki acı düşünceler gecelerimi sabaha bağlıyor. Birlikteyken dile getirdiğim ve bizi sonsuz mutluluklara kavuşturan o fikirlerimi eyleme dönüştüremiyorum. Birkaç kez denedim çünkü herhangi bir işte başarılı olduğumda, yani o işi başardığımı haber aldığım anda içinde bulunduğum tarifi imkânsız mutluluğu seninle yaşayamayınca çok mutsuz oluyorum ben. Başaramamışım gibi mutsuz oluyorum.

            Çok şey değil istediğim, sarılmak çok mu ki? Sarılmak az ama mutluluğu çok. Azdan çok. Ben güzele, huzura ‘sen’ demişim, şimdi söz sende; sen olmayanda huzur olur mu? Sen olmayan güzel olur mu? Güzelim.

Fotoğraf: Murathan Özbek

mirfanK'12

Tanımsız

t a n ı m s ı z

Sokaklar kalabalıklaşıp güneş dağların ardına sığındığında genç adam bardan içeri girip yüksek masalardan birine oturdu. Cebinden bir deste mektup çıkarıp okumaya, bir taraftan da kilise defterini andıran bir deftere yazmaya başladı. Sürekli hareket halindeydi, dönüp diğer masalara baktım, tıpkı benim gibi, oranın müdavimi insanlarla dolu mekânda hemen hemen herkes onu izliyordu. Bir süre sonra masaya büyük bir şişe şarap ve iki kadeh geldi. Genç adam her şeyi bırakıp şarabıyla ilgilendi. Deprem oldu. Bar yine olduğundan fazla hissettirdi bu depremi. Birkaç avize biz dışarı kaçarken büyük bir gürültüyle yere düştü, tüm bu seslemeler depremin şiddetini –bize göre- artırıyordu. Apar topar dışarıya kaçtık, kendi aramızda istişare yaptık, son yıllarda karların erimesinin ardından gelen depremlerin en şiddetlisi kuşkusuz buydu. Ortalık durulduğunda tekrar bir sallantının olmayacağı inancıyla içeri girdik. Ben masama yöneldim, avizelerden birisi masamın hemen yanına düştüğü için oturamadım, aradan biraz zaman geçti, genç adam ortalıkta yoktu, masasında defteri ve mektupları olduğu gibi duruyordu. Tokuşturduğu sahipsiz kadeh sallantıyla devrilmiş, bazı mektupları kana bulamıştı. Birkaç kadeh daha içip üzerime vazife olmayan şeyleri kurcalama cesaretini kendimde bulunca genç adamın masasına geçtim ve defterini alıp okumaya başladım:

[…] Bu yıl da gelmedin, ben sana söz verdiğim gibi her yıl, güneş kilisenin çanını parlatırken buraya geldim ve sen, geniş eteğini savura savura gelmediğin her saat ucu körelmiş bir falçatayla sol yanımı doğradılar. Bu nasıl bir şey bilir misin? Sensizliği kavrayamıyorum; mantığım, bizi yarım bırakmanı anlamlandıramıyor. Şarabın sahipsiz; bu mekân sensiz soğuk, yoksul, sakat. Ama ihanet.

Tüm bunlardan haberin yok tabii, biliyorum. Hem haberin olsa gitmezdin değil mi? Yahut gelirdin. Sen ikisinden de biraz biraz yaptın. Biraz geldin, biraz gittin. Şimdi sen yaşıyorsun. Üstelik ağzında ayrılığın ekşi tadı da yok, hem ihanetten kim ölmüş ki? Ben bedeni kusursuz kuşatılmış bir ölüyüm. Ruhum eskiden limon bahçesi olan bir çölde ekşiyor. Boş ver; sadakat kimi yaşatmış ki? […]

Keşke okumasaydım.

Fotoğraf: Murathan Özbek

mirfanK'12